De inmiddels iconische spiegelposter van Stichting Pandora
— "Ooit een normaal mens ontmoet? En… beviel het?" —
hing jarenlang bij ons thuis op het toilet, in de jaren zeventig. Als kind van twee ouders in de hulpverlening leek mijn pad haast vanzelfsprekend richting de zorg te leiden. Maar meer nog dan dat, raakte vooral de taal van die poster me. Ze resoneerde met de manier waarop mijn ouders in het leven stonden: met aandacht, verwondering en het geloof dat ieder mens ertoe doet.
Pas veel later kon ik verwoorden wat zich toen al intuïtief aandiende. Filosofen als Buber en Levinas boden me het denkkader: dat menselijke bestaan hunkert naar bevestiging vanuit de Ander — niet louter als rationele erkenning, maar als existentiële affirmatie. Het ‘ja’ waar Buber over spreekt is geen abstract idee, maar een fundamentele toestemmingsverklaring: een ontologische handdruk die ons bestaan verankert in relationele bedding.
Mijn praktijk is sindsdien gestoeld op hermeneutische sensitiviteit — een houding die luistert, leest en afstemt. Niet met de ambitie om te verklaren, maar om nabij te zijn. Betekenis, zo heb ik geleerd, ontstaat niet in isolatie. Het is nooit monologisch, altijd co-creatie. En de ontmoeting waarin dit gebeurt is bij uitstek aporetisch: een beweging naar de ander toe, gedragen door epistemische bescheidenheid. Geen allesverklarend weten, maar een tastend zoeken dat ruimte laat voor het onbekende en het ongezegde. De relatie als grond voor vruchtbare reflectie.
Juist daarom werk ik graag voor Odyssee. Omdat daar ruimte is voor deze manier van zijn en werken — waar niet alleen systemen en diagnoses tellen, maar de mens in zijn volle, relationele complexiteit. Odyssee staat voor een praktijk die durft te vertragen, die luistert met aandacht, en waarin niet de controle, maar de ontmoeting centraal staat.
Dat voelt niet alleen als werk, maar als een voortzetting van waar het ooit begon — bij een spiegel op het toilet, en de vraag die alles op z’n kop zette, en ook op z’n plek. En gelukkig, heb ik nog nooit “een normaal” mens ontmoet.