Dit artikel is geschreven door onze oud-collega Anneroos Gerritsen die kortgeleden zelf met pensioen is gegaan.
Soms hoor ik als trainer, aan het begin van een Pensioen in Zicht–cursus, van deelnemers wat kritische geluiden die zij uit hun omgeving hoorden, als zij vertelden dat zij naar deze cursus zouden gaan. Moet je leren pensioneren? Het antwoord op deze vraag is ronduit: Ja! Want je leven kan na je pensionering compleet anders zijn dan ervoor.
Het ontstaan van de cursus is ooit door Hoogovens geïnitieerd. Op een moment, lang geleden, dat deze organisatie voor het eerst mensen moest ontslaan. Medewerkers die vele jaren veel werk hadden verricht voor het bedrijf. Het initiatief zou eenmalig zijn, vanuit een sociaal P-beleid maar mensen kwamen laaiend enthousiast terug. Dit zou je iedereen gunnen, was de reactie. En díe geluiden hoor ik na afloop nog steeds.
Vanuit destijds een noodzaak om ‘mensen niet in een zwart gat te laten vallen’, naar nu meer een bredere positie: mensen zich laten bezinnen op wat het werk betekent. Naast wat zij nog meer willen ontdekken en ontwikkelen in de toekomstige jaren die zij hebben ná hun pensionering.
Dit is geen luxe, deze reflectiemomenten zijn voor iedereen op z’n tijd nodig!
De reflectiemomenten zijn dus nodig, maar de behoeften en redenen zijn inmiddels wel veranderd. En gevarieerder geworden. Mensen hebben tegenwoordig meer specifieke en uitgesproken behoeften. Als Odyssee Pensioen in Zicht faciliteren wij deelnemers door naast onze meest bezochte reguliere cursus verschillende varianten van deze cursus aan te bieden. Hiermee is er voor iedereen een cursus die bij zijn of haar levensstijl past.
Denk aan wandelen en fietsen voor diegenen die onderwerpen graag willen bespreken terwijl zij bewegen. De Fijnproevers variant voor mensen die óf graag koken óf meer willen leren over hoe samen koken ook een sociaal gebeuren kan zijn. Als je alleen leeft, kan je zowel op onze reguliere variant inschrijven als op de variant Singles. De Anders, Maatschappelijk actief variant is voor mensen die geleidelijk van ‘betaald actief zijn’ naar ‘vrijwillig actief betrokken zijn’. Deze laatste variant wordt steeds populairder!
De geluiden na afloop van de cursussen zijn altijd gevarieerd. Waar mensen van te voren niet zo duidelijke verwachtingen uitspreken, zeggen zij na afloop regelmatig: ‘je denkt dat je elkaar als levenspartner kent, wij kennen elkaar al meer dan 40 jaar, maar deze dagen hebben ons geholpen om dát niet zo maar aan te nemen. Veel beter is het om te onderzoeken wat ieder van ons echt wil’.
Ook hoor ik vaak dat het programma houvast geeft in een onzekere periode waarbij sommige mensen de toekomst somberder zagen dan zij durfden toe te geven. Een cursist vertelde mij ooit: ‘het programma heeft me geholpen meer zicht te krijgen in mijzelf en op de keuzes die ik heb. En dat zijn er meer dan ik me in eerste instantie realiseerde!’
De tijd van de Hoogovens en de ‘zuilen’ waarin wij vroeger als groepen leefden, bestaat al lang niet meer. Inmiddels realiseren wij ons allemaal dat wij individuen zijn en niet in vakjes te vangen zijn. Wij hebben allen aparte en unieke keuzes en wensen. Het individu, staat centraal. Deze tendens is al even aan de gang en neemt steeds grotere vormen aan. Dit is op zich niet erg maar wel een feit.
