"Bij jou moet alles snel. Zelfs als we boodschappen doen. Doe eens rustig.”
Die woorden kwamen van mijn oudste zoon. En hij had gelijk. In dat ene moment werd ik me ineens bewust van hoe ik door mijn dagen vlieg. Even snel dit. Even snel dat. Even snel lunchen, even snel een was erin gooien, even snel een mailtje beantwoorden. Alles ‘even snel’, maar waarom eigenlijk? Zonder dat ik het bewust in de gaten had leefde ik in een constante flow van haast.
Op 15 augustus is het Nationale Relaxdag. En hoewel ik nooit zo bewust stil sta bij dit soort themadagen, werd ik er toch door getriggerd. Want ontspannen, écht ontspannen, voelt soms bijna als iets wat ik eerst moet “verdienen”. Maar wanneer is alles ooit echt af?
Hurry sickness, of haastziekte, is geen officiële diagnose, maar veel mensen herkennen het meteen. Ik herkende het ook direct bij mezelf! Het is die constante innerlijke onrust. Een chronisch gevoel van haast en urgentie. Het gevoel dat ik altijd een paar stappen achterloop. Dat mijn tempo omhoog moet, want ik heb nog zoveel te doen. Psychologie Magazine schreef er vorig jaar over (2024) en het bleef hangen. Hurry sickness is eigenlijk een vorm van stress, vermomd als efficiëntie. Een paradox die verraderlijk goed werkt. We denken dat we productief zijn, maar in werkelijkheid zijn we vooral opgejaagd.
En het gekke is: het is vaak geen kwestie van tijdsdruk, maar van gevoelde druk. Ik vraag mezelf de laatste tijd steeds vaker af:
Dat zijn twee héél verschillende dingen. Niemand zegt dat ik alles snel moet doen. Niemand dwingt me om het huishouden, mijn werk en mijn sociale leven op topsnelheid te combineren. En toch voel ik het zo. Alsof er een onzichtbare stopwatch meeloopt met alles wat ik doe. Zelfs op rustige dagen voel ik me opgejaagd. Maar dat hoeft niet en wíl ik niet.
Die opmerking van mijn zoon was een wake-up call. Want hij zag iets wat ik niet meer doorhad: mijn tempo werd de norm. Voor mij, maar ook voor mijn omgeving.
Niks doen is moeilijker dan je denkt. Als ik op de bank ga zitten zonder doel, voel ik me al snel onrustig. Alsof ik iets vergeet. Alsof ik iets verspil. Maar het is juist daar, in dat ongemakkelijke gevoel, waar ruimte ontstaat. Ruimte voor herstel. Voor creativiteit. Voor rust.
Even niks doen is geen luxe. Het is een noodzaak. Psychologen noemen het ‘de kracht van lummelen’. Ons brein verwerkt informatie, emoties en indrukken juist wanneer we niet gefocust bezig zijn. Dan ontstaat er ruimte om op adem te komen, om gedachten te ordenen, om gewoon even te zijn.
Ik probeer nu bewuster te leven. Niet altijd te haasten. Ik oefen. Met genieten van de zon terwijl mijn werk nog niet af is (en dat is het eigenlijk nooit, weet ik inmiddels). Met rustiger lopen door de supermarkt. Met de tijd nemen voor lunch, in plaats van snel tussendoor. En vooral: met het toelaten van dat ongemakkelijke gevoel als ik even niks doe. Want ik weet inmiddels, dat ongemak is een signaal dat ik aan het afkicken ben van de haast.
Zet vanmiddag eens een timer op 5 minuten. Doe helemaal niks. Geen telefoon. Geen boek. Geen afleiding. Gewoon zitten, kijken, ademen. En voel wat er gebeurt. Misschien voelt het vreemd. Misschien ook bevrijdend. Laat de haast maar even wachten.
Laten we Nationale Relaxdag gebruiken als excuus om te oefenen in rust. Niet pas als alles af is. Maar juist nu. Even langzaam. Even stil. Even niks.
Zoals we ook zeggen tijdens de cursus Pensioen in Zicht: “Ik sta even stil … en dat is een hele vooruitgang”.
Herken jij dit gevoel van haast?
Wat helpt jou om te vertragen?
Gun jezelf een moment rust. Sta stil bij je werkzame leven, hoe wil je afscheid nemen van je werk en hoe wil je invulling geven aan je pensioen? Tijdens onze Pensioen in Zicht cursussen sta je samen met gelijkgestemden hierbij stil.
Meld je aan voor een Pensioen in Zicht cursus >>
