Ondernemingsraden doen vaak hun uiterste best om de relatie en de communicatie met hun bestuurder goed te houden. Op zich niets mis mee. Sterker nog, als trainer-adviseur ben ik groot voorstander en promotor van constructief overleg tussen beide partijen. Maar er zijn grenzen. En soms moet je er even overheen.
Als groot liefhebber van de formule 1 volg ik dit circus van de beste bestuurders ter wereld al decennia. Onlangs deed het foutloze optreden van Max Verstappen tijdens de grand prix van Mexico mij denken aan een grote coureur uit het verleden en aan een verhaal dat ik regelmatig voor hou aan ondernemingsraden en directies.
Voor mannen als Fangio, Clark en Stewart was ik te jong. Als kind keek ik samen met mijn vader naar de stuurmanskunsten van Senna, Lauda, Prost en Mansell. Later genoot ik van de strijd tussen Schumacher, Villeneuve en Häkkinen.
Maar dacht ik aan deze top-coureurs? Nee ik dacht aan Mario Andretti. Deze in 1940 geboren Italiaan is de enige coureur ooit die wereldkampioen wist te worden in zowel de formule1 als in de Indy Car. Vanuit mijn interesse kwam ik ooit de volgende 3 bijzondere uitspraken van Andretti tegen:
“If things seem under control, you are just not going fast enough.”
“The crashes people remember, but drivers remember the near misses.”
“My biggest concern during a race is getting bored. The biggest thing I have to combat is falling asleep while going around and around.”
Ik ben deze uitspraken illustratief gaan gebruiken in mijn begeleiding van relaties tussen ondernemingsraden en directies.
In het vervolg zou ik ook de kop van de Telegraaf en de teksten van Max Verstappen kunnen gebruiken:
“Max heeft alles onder controle.”
“Het was op het randje.”
“…….vanaf dat moment heb ik ook op safe gereden.”
Mijn ervaring in de afgelopen 20 jaar leert me dat ondernemingsraden over het algemeen de relatie en de communicatie met hun bestuurder graag goed houden. Daarbij doen ze erg hun best om ‘ongelukken’ te voorkomen en spanning te vermijden of uit de weg te gaan. Dat kan soms een goede keuze zijn, maar zeker niet altijd.
Als OR en bestuurder een goede relatie hebben en medezeggenschap serieus nemen, dan kan het tonen van wat meer lef en durf juist een betere keuze zijn. Want als je niet uitkijkt loop je het risico dat het overleg een vast patroon krijgt, tot een routine ontmoeting vervalt en weinig waarde toevoegt. Als een bestuurder (dan toch) het overleg voert met de OR, wil hij of zij vaak graag juist een kritisch klankbord, een club met een eigen visie, inbreng en aanvullende inzichten.
En zoals gezegd vraagt dat wat lef en durf. Lef en durf om je als OR een keer te Verstappen, net over de grens te gaan en een keer een ongelukje te ervaren. Dat kan op allerlei manieren. Bijvoorbeeld op inhoud, door je echt hard te maken voor een alternatief plan. Maar ook op het proces of procedure, door eens echte vroege betrokkenheid af te dwingen.
Direct morgen kiezen voor een ramkoers? Nee dat is niet de bedoeling. Het vraagt enige beheersing en het maken van een inschatting en afweging. Kennis en ervaring kunnen daarbij helpen. Kennis en ervaring die een trainer-adviseur kunnen inbrengen. Wacht niet langer en zoek eens de grenzen op en kies voor een OR training van een trainer-adviseur die snel wil en je wakker houdt!